මිනිසෙකුගේ දියුණුව දැක හදවතින් සතුටු වන්නන් අද ඇත්තේ අල්පතරයකි. අනෙක් පිරිස කෙනෙකු බිම හෙලීමට ඇත්නම් එයයි ජයග්‍රනය ලෙස දකී. එය ජයද පැරදුමද කියා නිවී හැනහිල්ලේ විමසීමට එවුන්ට කාලයක් නොමැත මන්ද තවකෙකු හබා පගා දැමීමේ අධික ආශාවන් පසුපස හබා යාමට ඇති නිසාය. යමෙකුට කරදරයක් වූ විට අප කලයුත්තේ ඔහුව තව තවත් අඳුරේ හෙලීම නොව ආලෝකය පෙන්වීමයි. එයයි සැබෑ මිනිසත්කම එයයි එහි නිසි අරුත. එය ඇත්තේ අද සමාජයේ කොතැනද? අමාරුවෙන් නැගී සිටීමට වෙරදරන අහිංසක උත්සාහවන්තයෙකුට අත දීමට සැරසෙන්නන් අද සිටීද? සිදුවන්නේ විලොමයයි. වචනයකින් හරි නැගී සිටින්නාගේ ධෛර්යය බාල්දු කිරීමට පොරකති. මෙවන් බධා කිරීම අභියස නැගී සිටින්නා විශිෂ්ටයෙකි. එහෙත් එසේ බිහිවන්නේ සුළුතරයකි. අනෙකාගේ සතුට දැක සතුටු වීමට නොහැකි ජීවිත කුමටද? කෙනෙකු දුකින් සිටින විට අප කල යුත්තේ ඔහු අස්වැසීම නොවේද? එය අද සමාජයෙන් විසිවී ඇත.
අදුරු සෙවනැලි ගහන සමාජයේ මමද ඉදිරියට පියවර තබන්නට වැයම් කරමි. පය පැටලෙන සේයකි. නමුත් යායුතුමයි. වසන්තය කොහේ දැයි නොදනිමි. නමුත් නැවතී බැලීමට කාලයක් නොමැත. මන්ද ජීවිතයට අර්ථයක් දිය යුතුමය. අඳුරු සෙවනැලි වලට පාඩම් කියා දීමට ම හට කාලය මිඩංගු කල නොහැක මන්ද දැනටමත් අප ප්‍රමාද නිසයි. එයයි හේතුව අපලග් අසරණ කමට. අවසන් වශයෙන් පෙන්වාදිය යුත්තේ එක් දෙයකි හැකිනම් මිනිසත්කම ජීවත් කරවීමට සොඳුරු උත්ස‍හයක යෙදෙන්න. අරුණැල්ලක් ඔබ වෙලා ගන්නවා නිසැකයි
No comments:
Post a Comment